KO TAO

15 mei ko tao
Vanuit maggies home stay vertrokken we met de trein richting opstapplaats chumpon. Vanuit chumpon vertrekken verschillende boten naar de eilanden. Het verschil zit em niet alleen in formaat maar ook kwa snelheid. De ene boot heeft twee uur nodig en vaart overdag, de andere boot doet er zes uur over en doet dat in ons geval savonds. Hierdoor verblijven we de avond in een grote van airco voorziende slaapzaal met stapelbedden.

Na een peuk een bier en een illegale douche partij, met de slag van t toilet, begon een van de passagiers zich uit te drukken in een 6 uur lange huilbui. Gelukkig moest t arme kind t opboksen tegen het motorgeronk en viel ten minste een van ons daardoor in diepe diepe slaap. Nadat de boot zich midden op zee bevond werd t water super wild. Naar ons idee waren de golven metershoog! de boot deinde hierdoor heftig mee en wij ook. Het slaapkleedje schoof van onder je kin naar de knieën waar het uiteindelijk bleef steken op de tenen en zich weer uitrolde tot onder je neus. Heerlijk om je te laten wiegen door de ernorme kracht van het water. We voelden ons daardoor ook wel wat klein. Te bedenken dat zo'n bakbeest van een boot waar zelfs een volle olietanker, je weetwel die van de thaise Shell, op werd vervoerd moeite heeft, overeind te blijven. Maar het heeft wel geleid tot fantasierijke dromen waarbij onder andere Rotterdam werd getroffen door een tsunami. De treinen van station Blaak werden door de stad geslingerd en alle rotterdammers moesten evacueren, natuurlijk hebben wij iedereen gered! De wekservice kwam rond een uur of zes langs, wat betekende dat we aan land konden. Het was 6 uur in de ochtend en zaten aan de pier te genieten en bij te komen van de zonsopgang. Met een lege maag bekeken we de kaart van eiland Ko Tao, terwijl er achter ons de vuilnis man met zijn vuilniswagen verschrikkelijke geuren uitstootte. Nadat het stinkmonster de zakken vuil had opgegeten en allang aan de andere kant van t eiland was zagen we nog groen van de misselijkheid! Bah bah. Ondertussen had al drie keer iemand gevraagd of we een taxi wilde. Na een slok thee en een verfrissend watertje besloten we om ons af te laten zetten. We wisten nog niet waar, maar eenmaal achterin de truck hadden we een aantal opties bedacht die we wilde bekijken. Een stel uit zuid Afrika moest naar links en wij naar rechts. Op deze manier konden we ons wel een beetje oriënteren, maar al snel bleek links niet ons ding te zijn en waren we blij dat we naar rechts gingen. Eenmaal bij het uiterste punt van rechts gingen we kijken wat een overnachting ons moest kosten. Net iets over ons budget dus dachten we weer op te stappen naar t volgende oord, de ineens onvriendelijk wordende Thaise chauffeur wilde voor de terug weg van ons nog een behoorlijke aalmoes. En vanuit "ons Bin zuinig visie" vonden we dit belachelijk en logen tegen hem toen we instemde. Hij had al op een nors toontje beloofd dat ie ons anders terug zou brengen naar de pier en dat we dan maar moesten zien hoe we ergens zouden moeten komen... Eenmaal een paar meter verder zette de man ons af voor een ander hostel. we gooiden snel de tassen uit de laadbak voordat we hem de afgesproken eerste rit afrekende. Beledigd maakte hij ervan dat we hem geen geld gaven, maar als je je bedenkt dat je voor 5 euro in Rotterdam zelfs verder word gebracht dan hier vonden we dat hij z'n bek maar eens moest houden en vooral met z'n fikke van onze tas moest blijven en wij helemaal niet mee terug gingen naar de pier. De asshole! Boos vertrok hij en met kloppend hart in keel bleven wij achter, veegde we de zweetdruppeltjes van ons alles en namen plaats op de veranda van een willekeurig hotel. Het gevoel van trek in ontbijt maakte plaats voor gevoel van afzetterij en daar helemaal klaar mee te zijn. We waren wel trots op onze standvastigheid maar of dit nou ons idyllische eiland gevoel kracht bij zette? We probeerde een kamer te zoeken met de zakjes op ons rug sjokte we van ongeïnteresseerd balie medewerker naar nog ongeïnteresseerdere balie medewerker. Boehoeoeoeoeo !! Waar zijn nou toch die glimlachende Thaise mensen? Dit is toch t land van de glimlach? Ja ze lache alleen als je te veel hebt betaald als stomme toerist! Zo kan ik t ook! We besloten de taxi s te boycotten en gingen lopend naar de pier terug. Onder tussen kwamen we een leuk Frans? Breakfast tentje tegen en na een stevig Engels ontbijt konden we er weer helemaal tegen aan! De eerste vijf meter in ieder geval! We kregen al snel spijt van onze boycot actie en zodra er weer een laadbak langskwam wapperde we wat met ons hand. De laadbak had twee Fransen bij zich en wij mochten na een handjeklap actie voor veel te veel best mee rijden van de verzorger van de laadbak. Met de wind door onze haren raakte we in gesprek met t Franse stel die op weg waren naar een super resort. Ze lieten ons weten dat ze er geen reet aan vonden en hun tweeweken even weg van de kinderen, thailand eigenlijk een teleurstelling was. Hehe! Eindelijk gelijkgestemde ipv dreadlock harige die eruit zien alsof ze er al jaren wonen en nooit worden afgezet en super blij zijn!! Toen we het erf van hun resort opreden zagen we een onwijze swimmingpool en een heerlijk strand! Na een blik kon t ons geen bal meer schelen maar vandaag zouden we dubbel en dwars over ons dag budget heen gaan!! Na wat wikken en wegen en met het gevoel op de beurs te staan maakte we een mooie prijs voor twee nachten. Prachtig uitzicht over zee vanuit onze villa op palen. Twee minuten later lagen we in t zwembad.

PRACHUAP 2

Op naar de andere kant van de apenberg to tha city, want daar moest het goedkoopste, leukste en vriendelijkste hotelletje zitten van heel de boulevard en omstreken: Maggies Homestay.

Bij de pier straatje in en aan het einde links, knipperde een neon die ons uitnodigend welcome! heette.

Toen we de patio opliepen, sloeg ons verstand meteen een "bedbug"-alarm, maar na die zware hike tocht hadden we toch wel erg de behoefte om ff te hydrateren en ons van de resten FreshSeaChicken te ontdoen, dus bleven we even hangen voordat we verder zouden gaan.

Toen we eenmaal zaten drong de vermoeidheid pas echt tot ons door, in combinatie met een kleine teleurstelling.

De gastvrouw( die later iemand anders bleek te zijn) verzorgde ons met watermeloen en koud water, knikte begripvol toen we haar vertelde dat we op zoek waren naar iets moois en leuks voor weing en dat dat maar niet wilde lukken!

Ze nodigde ons uit om 1 nacht te blijven om morgen verder te zoeken.

Een stel Belgen die net uitcheckte verzekerde ons van een prima bed zonder bugs. 

Die zelfde avond vielen we als een blok in slaap en een van ons nogal letterlijk, want ze werd wakker als een houten plank! Op zo'n hard bed hadden we nog nooit geslapen!

Zo hard dat zelfs de bedbugs geen gaatje konden bijten..

De volgende dag vertelde Willem, onze 60 jarige backpacker uit Nederland, die met 1 oog in het verband liep, dat smoothies helemaal hip zijn in Amerika en maakte voor ons een vitamineshot op waterbasis.

En omdat we geen koffie bij ons hadden, kregen we van Michael, die later ex- heroine verslaafde bleek te zijn, een heerlijke kop koffie!

Na een niet geplande hike tocht op het heetst van de dag( want we waren op zoek naar mooi strand) belandden we op het prive strand van de thaise kokkel en krabben-zoekers..soort thais wadlopen! Hmm..

We besloten om het nog 1 dag te geven want er moest hier toch iets moois te vinden zijn?

Die avond lieten we ons het Changbier maar eens goed smaken, waardoor ons hoofd de volgende dag iets wat moeite had met eigenlijk alles!

We huurden een fiets en wederom op het heetst van de dag trokken we naar het welbekende Ao Manao!

Na een plons, een spetter, dikke lunch en een slok water, was ons plan een berg op te gaan met 1000 treden, om zo het uitzicht van de baaien tijdens zonsondergang te bekijken.

Toen we 1/3 onderweg waren, was ons water op inclusief energie, dus gaven we een high 5 aan de apen die daar rondslingerde en vertrokken we vastberaden.. Morgen gaan we hier weg. Op naar het eiland Ko Tao!

PRACHUAP KHIRI KHAN

Na een stief kwartiertje vertraging en een 4 uur durende treinreis kwamen we aan in Prachuap Khiri Khan! Kei moe afgepeigerd en een beetje trek in eten, maar dan het liefst Hollandsche pot, liepen we richting zee vlakbij de pier.
In de reisgids stond vermeld dat we in deze stad de beste goedkoopste en meest verse zee gerechten konden nuttigen.Dus! Omdat oma's hutspot toko niet aanwezig was kozen we voor Fresh Fish en hartige kip? Nadat we de verse vis voor kip hadden aangezien en hartige kip voor vis, gingen we op zoek naar onze accommodatie. Met volle moed trokken we de bagage op onze nek en hadden meteen geen zin om te lopen. Dus wapperde we wat met onze hand: wat liften betekend, en kregen een free ride naar de noord kant van de boulevard dat gek genoeg midden in de jungle eindigde en toch ook aan zee. Onderweg kwamen we een apenberg tegen, zomaar ineens een berg met heel veel apen, die je nergens anders tegenkomt. We werden gedropt bij ao seeview. Zoals de naam al verklapt een prachtig uitzicht dobberend vanuit ons vrachtwagen binnenband. In de verte wat van die bijzondere zwevende bergen, hier en daar een vreemde vogel in de lucht. Wat dichterbij kon je de vissersbootjes goed zien, geverfd in verschillende kleuren en boven ons brandde de zon die naar ons lachte. Hehe was inmiddels ons stopwoord ondanks dat onze gastvrouw bij het inchecken niet al te vriendelijk was en ook in het laag seizoen nog nooit had gehoord van afdingen. In geblekkig Engels had ze ons een fee brekfes met koffie en toast beloofd.

Ineens drijft er een vis op z'n rug tussen ons in... En op het zelfde moment dat we een gilletje slaakte , alsof t een startsein was, begonnen al die leuk gekleurde vissersboten hun motor even door te spoelen. De roetfilters zijn hier nog niet echt verplicht zeg maar.. Al snel werd t duidelijk dat deze strandplek niet de onze is. De volgende morgen na een flink bezoek aan ons toilet, dankzij de FreshSeaChicken, verheugen we ons op t ontbijt. De gastvrouw had niet gelogen er was koffie & toast dat nog door de toaster moest maar eigenlijk leek het zo ook al op toast, en dat was het! We kregen nu ook de schijt van onze accommodatie of heel Thailand misschien.. Oke we houden de moed erin terug naar de pier. Hoedje van plezier:(

HUA HIN

We hadden van te voren bedacht dat we het makkelijkste zouden kunnen wennen aan het land,
de tijd, temperatuur en het eten als we omgeven zouden zijn door een prachtig uitzicht over zee.
Dus gingen we op zoek naar een fijne zee plek. Ons oog viel op HUA HIN die ook wel de keuze van de koning wordt genoemd. Het is een badplaats voor de bangkokkers omdat 't er vlakbij ligt en aan een knap stukkie strand. Ideaal! Omdat de koning vroegah daar z'n onspanningsoord van had gemaakt kon het natuurlijk niet mis gaan! Dus hop hop naar CS Bangkok, want met de trein isset maar 4 uurtjes reizen. Nu is de NS in Nederland wel eens wat laat... de NS van Thailand spant de kroon! een uur is hier heel gewoon. Je nestelt je op de grond en kijkt wat in het rond, er is wat dat betreft een hoop te zien. In Nederland is het vaak een raadsel waar je nou op wacht, maar hier zie je ook echt waar je op wacht. Met een hamer, nijptang en de combinatietang, hamertjetikken ze de trein weer recht en als ie dan klaar is kunnen we gaan.
In de trein heb je een ventilator en een open raam voor de frisse lucht. Heel fijn want Thermae 2000 isser nix bij. In de trein lijkt het wel op een analoge marktplaats. Koude dranken, snoep, fruit, babi pangang speciaal, alles komt voorbij met de aankondiging: SAAAWAAADIIIKAAAAAAaaaaaa!!

Zeg dit met een vervormende hoge stem in zangvorm en bedank dat dit na 4 uur ineens een andere indruk achterlaat dan de eerste 10 minuten...
met een plakreet, vet voorhoofd en een witte pukkel naast de neus liepen we na zonsondergang de stad binnen. Al snel vonden we een slaapplek aan de pier en met de vloed braken de golven onder ons bed... we hebben heerlijk geslapen. Bij zonsopgang hebben we na de eerste dag een paar foto's geschoten en weer terug naar bed gegaan, want het is wennen hier.Tegen de middag besloten we de stad eens te verkennen.En wat bleek?!
We kregen t idee aan de Turkse Costa Brava te zitten!
Helemaal geen koninklijk gezind publiek, maar ouwe rukkers, irritante verkopers die na de 6e keer toch nog maar weer probeerde een origineel nep armani pak voor ons inelkaar te naaie!
NEE!
Oke we wilden best een massage van 1 uur voor je 7 euro 50 dus die namen we dan ook, maar dat wisten de 150 andere massage toko natuurlijk niet. Lekker blijven lache en bedankt ja, ja hoor bedankt.
Dan maar onze rust op het strand zoeken. He he even bijkomen hoor... Blijkt het een kiteboard paradise te zijn! Lekker stevige wind, zandkorrels op je plakhuid en in je oog. Toen we ons hadden gestrekt en de ogen hadden gesloten werden we gewekt door lucky luck himself en zn paard mister ED. you like horse? yes i like. You ride?!NO? dan verwacht je toch dat iemand weggaat.
na een poos besloten we allergisch te zijn en gaf de man eindelijk op. even later kwam zijn vrouwelijke collega op een knolleke aangelopen, stopte voor ons kleed op zn 3 meter afstand.
Het edele dier trok zn staart omhoog en legde ongegeneerd een dikke drol.
NAH! en toen er ook nog rotsen in het water lagen waar we de teen aan openhaalde, besloten we dat het wel weer leuk was geweest.
Na wat Thais te hebben gegeten en de rode lampen aan gingen, snapte we ineens wat die ouwe rukkers hier deden..bah! Die liepen romantisch hand in hand met een tienertje, door de straat te paraderen. effe wenne wel.. Na onze Thaise massage, maakte we een plan om naar een "echt ' strand te gaan: Prachuap Khiri Khan.  

BANGKOK

Hehe!! Eindelijk zijn we dan heur!! In Bangkok, zoals Ilonka ons had aanbevolen namen we de gemeente taxi, das anders kwa prijs dan een commerciële taxi. Op  naar het langu tree house ergens vlakbij kau san road. Een hippe plek voor mensen die backpacken enzo bracht onze vriend de taxi chauffeur ons daar naartoe. Nadat we het straatje wel drie keer waren in en uit gereden begon het ons ergens te dagen dat de beste man niet wist waar t was. Maar met zekerheid vertelde hij ons in zuiver thai dat het hier was. Blij als we waren en voor de goede service gaven we hem een tip en zwaaiden hem uit. tassen op de rug zweet langs practisch alles huppelde we vrolijk het oord binnen...Uhuh het was een museum, en een café dus geen luxe hotel met zwembad.. Kloothommel. Nadat z'n collega ons int vizier had bracht hij ons waar we zijn moesten. Hehe!! Effe bijkomen van jetlag, enkels waren net zo breed als m'n heup ongeveer dus sprongen we nadat we t penthouse hadden uitgekozen meteen in de jacuzzi, daar t zwembad er toch niet zo verleidelijk uitzag. Na een heerlijke hap en een verfrissend biertje hebben dachten we te gaan slapen. Maar iets in ons wilde toch even het nacht leven bekijken.en we hadden geluk! Bij de buurman op de hoek hadden ze een een optreden van een langharige thai met een akoestische gitaar waar aksel rosé z'n electrische gitaar jaloers op zou worden. Alles werd met effecten flink opgepimt en samen met z'n drummaat die ook een elektrische drum had leek t wel een 12 koppige band. Na wat halve liters chang iig wel. 

We sliepen als roosjes!!

Volgende dag wilde we effe chille aan t strand.